SA ALAALA NG MGA BIKTIMA NG TSUNAMI AT LINDOL SA JAPAN

SA ALAALA NG MGA BIKTIMA NG LINDOL AT TSUNAMI SA JAPAN

- NONILON V QUEANO/ 21Marso2011

Sa kasamaang-palad

Ang daigdig ay hindi tulang

Inuuyayi sa puso

Kapag lumilindol

O may tsunaming sasagupa:

Hindi sumasayaw ang lupa,

O kumukutitap na tila lasing ang langit,

O umaatungal ang dalampasigan

Dahil lamang sa lungkot at pag-iisa;

Ang mga bahay na yaon

(Kahit turingang pugad ng pag-ibig)

Ay sinawaling bubog at bato rin;

Mga gusaling kay tayog

(Na pahingahan, bangko,

Sanlaan, pagawaan):

Buhangin, semento’t bakal din lamang;

At ay! hinagpis ng langit,

Mga mina’t plantang nuklyar,

(Na di maaaring panustos-gatong

Ngayon at magpakailanman),

Sadyang walang pakialam kung, sa pagsabog,

Patayin ng singaw nito ang lahat lahat,

Pati pangarap, lunggati’t pag-aasam,

Tula, awit, larawan,

Mga alaala’t pagmamahal.

Takda yaon ng kalikasan:

Ang pagkagawak ng lupa,

Pagligwak ng dagat,

Pagguho’t pagkalunod ng maaanuran.

Papaano magiging tula

Kung hatid ay kamatayan?

Ngunit totoo ring tayo’y di mabanaag na batik

Lamang sa liit,

Kudlit sa katiting na espasyong

May buhay na hamak maliit pa sa sindi’t patay

Ng kandila sa iglap

Na binabayo ng unos ang gabi.

Sa maliit na sandaling ito,

Sa sasang-iglap kong buhay,

Hindi mangyayari sa panahon ko

O ninuman,

Saanman, kailanman

Na maglaho ang mundo

Kaya’t hahanapin ko pa rin ang tula

Kung saan may puso,

Kahit sa takot at pighati,

Pag-iisa’t kawalan ng  sinalanta.

Lilikumin ko

Ang mga pangarap at pagmamahal,

At walang humpay na lalabanan

Ang pangwawasak

At libong higit na mapamuksa sa lindol o tsunami man,

Na pananalakay ng imperyalistang

Mga ganid at gahaman,

Kahit sa kabilang ibayo ng mundo,

Kahit na batik lang ako,

At buhay ay iglap lamang.