ASYENDA

ASYENDA

-Nonilon V. Queano/16Oktubre2010

Ako’y isinilang, lumaki’t tumanda

Sa asyendang bukid ng aking ninuno

Mundo’y do’n gumulong, tulad sa gunita

Tinagpas ng hirap, kinain ng laho

Ang musmos na hubo at hubad sa araw

May kuwerdas ang dibdib, ang balat ay hapit

Patinga-tingala at palagaw-lagaw

Limot kung kailan kumita ng langit

Ang inang kumandong sa kaniyang anak

Sa oras ng gutom, sakit, pagtitiis

Minsan’y sakada rin, halibas ay itak

Lahat pati puso’y sinimpan sa hapis

Ang amang nahutok sa pakikitalad

Sa hirap at pagod, gutom, pagdarahop

Nag-asam ng laya, nangarap lumipad

Ngunit mula’t mula’y kalos na ang salop

Walang ibabagwis ang sahod-pulubi

Ipupugal lamang nang paikot-ikot

Paano uusad kung ni ang pambili

Ng pagkain, damit, lahat di masimot

Ganito ang buhay sa asyenda namin

Bawa’t henerasyon’y kuwentong susulatin

Mistulang bilanggo kung aming limiin

At ang kuwentong ito’y uulit-ulitin

Subalit mayroong bagong pangyayari

Nitong huling araw na di pa nasulat

Mga manggagawa sa asyenda dini

Ang nagsibalikwas tila nangamulat

Kasabay din noon may mga nautas

Sa putok ng baril ng guwardiyang bayaran

Ngunit hudyat yaon ng lalong paglakas

Ng kilos protesta dito sa tubuhan

Yaong kuwentong yaon'y nais kong awitin

Ilalahad bukas at sana’y limiin,

Yaon din ang araw na sa papawirin

Sana’y makalipad kauring alipin.