KAY BEATO

PAANO BANG ALALAHANIN: ALAY KAY BEATO, KAIBIGAN AT KASAMA

Noni V.Queano/26 Hunyo 2010

Papaano bang alalahanin ang kaibigan at kasama

Kaumpukan at kapulong sa paglaban

Minsan’y anak, minsan’y ama

At walang pasabi, tulad ng gawi ng karaniwan

Sukat na yayao na lamang na tila ba

Pupunta lang sa trabaho o mag-uula ng kalabaw

O mamamalakaya at sa hapon o umaga’y uuwi rin.

Hindi naman sa di natin maunawa,

Simple lang ‘yan sa diyalektika:

Bawa’t supling ng lupa, dagat, araw

Papagaspas, maglalayag, mananalamin, magmamahal, aawit

Tutugis ng liwanag, sa simula at sa rurok

Hanggang wakas.

Sa tao o bagay yao’y batas.

Bawa’t puno’y may panahong bumubuwal,

Tulad ng paslit na lumaki’t nagkamuwang

Na hamunin ang kidlat,

Tulad ng ama’t ina na sa gubat ay humanap ng pag-asa,

Sana nga masasabi ng naiwang

Babalik din ‘yan sa oras

Papauwi pagkaraang magtagumpay sa labanan.

Kaya saan nga ba ilulugar ang lungkot at dalamhati?

Ang tiyak lang, hindi batas ang tatatak sa gunita

Kundi araw-araw na pagkilos

Pagmamahal na kinuyom sa kamao,

Itinitik sa aklat ng bayang nagsipag-alsa

Ipinakalat sa binusabos na masa

Ikinasa sa gatilyo ng paglaban

Paano nga ba alalahanin ang kasama?

Maliban sa salaminin sa sininta niyang asawa at mga anak

Ang alab ng pagmamahal na lahat tayo’y nakadama,

Walang batas ng simula o ng wakas

At lalaging nagniningas,

Maliban sa ipangakong ang himagsik ng yumao’y

Sulong laging pagliliyabin

Hanggang laya’y pumalaot sa hugpungan

Ng huling pagbabangon, pangangarap at panata.