AWIT NA ALAY SA MGA KABATAANG MARTIR NG REBOLUSYON

- Orihinal na komposisyon (musika at liriko) ni NONILON V. QUEANO/ 28 November 2014

Papaano ba mawala yaong kalungkutan

Sa pagpanaw ng mga kasamang minahal

Mga anak na namulat

Sa hirap ng bayan

Nakasama isang saglit sa paglaban.

Anong tulang iaalay mahal na bayani

Mga apoy na biglang nagliyab sa gabi

Mga bulaklak at  batis

Sa gitna ng digma

Lagi’t laging inaawit

Ay paglaya

Kadakilaang niluwal sa parang at gubat

Bagong sibol na bayaning labis na niliyag/inirog

Alaala ng sandaling/ mga araw nating paghahanap

Sa puso ng sambayanan’y nagpaaalab

Hindi naman nawawaglit panata’t pag-ibig

Habang imperyalismo ay nanlulupig

Kadakilaang nalibing

Sa gabing pusikit

Sa umaga ng paglaya’y

Ititindig

PAPAANO BA PALISIN ANG KALUNGKUTAN

PAPAANO BA PALISIN ANG KALUNGKUTAN


Papaano ba mawala ang kalungkutan
Sa pagpanaw ng mga kasamang minahal
Mga anak na namulat
Sa eskuwela't sa lansangan
Sa sang-iglap na pangarap ng mithiing
Kalayaan

Mga bulaklak at batis
Sa landas ng digmang bayan
Liwanag na nagliliyab

Papaano parangalan bagong bayani
Malikmatang biglang liwanag sa gabi
Sa sandaling nakasama
Sa pagkalinga sa masa
Lagi't laging maasayang inaawit
Ay paglaya

Kadakilaang pumalaot sa parang at gubat
Kabayanihang nakintal sa gunita ng paglakad
Bagong sibol na kasamang aming  nililiyag
Ang buhay na ibinuwis sa mithiin'y magniningas

Nakadambana sa puso ang alaala
Pati ngiti at ligayang pinadama
Hindi naman nawawaglit
Ang panata at pag-ibig
Sambayanan 'y magbabangon  kalayaan'y
Makkamit.

SADYANG O KAY BILIS (Alay sa mga ksbastaang bayani ng rebolusyon). Music and Lyrics: Nonilon V, Queano/Composed in Oct.-Nov., 2014)

SADYANG O KAY BILIS

(Alay sa mga Kabataang bayani ng Rebolusyon)

Sadyang o kay bilis ng mga panahon

Aandap-andap bang ilaw na nagdikit

TULANG-MURA SA AMPATUAN
(Sa paggunita ng 58 biktima ng masaker sa Ampatuan)
- NONILON V. QUEANO/25Nobyembre2010

Kung paano nginatngat ng daga
O pinapak ng ipis ang utak ng Ampatuan,
Hirap maintindi,
Mapapatawad mo pa ang babaero o lalakerang
Nagmahal ng 58,
(Kahit may katok, pagmamahal pa rin,
Dahil awit nga ni Lola Pilita,
Tao lamang kaya titibukan sa puso o o puson o hita)
Pero put....ina mo, anak ng demonyo ka
Na basta rumatrat lang ng 58 walang malay,
Put.... ama mo, hayop ka
(Pasintabi sa hayop na walang malay din,
Bakit nga ba hayop na turingan ang di asal-tao?)

Mamatay ka sana’t ngayon din’y
Kantutin ng diablo sa ulo!
Masahol ka pa kay Hanibal,
Hudas, Mephisto
Put... ama mo
Di ko nga maisip kung kanino
Masahol ka pa

Ngunit ako’y malungkot talaga
Put.... na mo, put.... ma mo
Anak Arr...yo ka, Ampatuan ka, sino ka ba
Berdugong duwag, haring daga
(Pasintabi sa daga),
Bakit minasaker mo ang kapamilya’t kapuso ko,
Pinatay mo asawa ko, anak ko, nanay ko,
Mahal ko, kaibigan ko,
Kamanunulat, kamakata, kabaro, kasaya ko
Malungkot ako talaga!
Put... na mo, put...ma mo!
Demonyo demonyo demonyo ka talaga!

At ikaw P-noy,
Naturingan kang presidente
Anong nginingitingiti mo’t tinatangatanga
Nginatngat na rin ang utak mo?
Di ko alam kung titingin ba sa langit o sa bundok
Sa pagsigaw ng hustisya:
Tandaan mo ang lungkot ko!
Tandaan mo ang galit ko!

The title of the blog came from the last line of a saccharine :) poem which I wrote in 2007. The poem goes:

FOR HER WHEREVER SHE MAY BE

-  NONILON V. QUEANO

The way she laughs and teases you is essential beauty

Like of a child’s giggling or of an angel’s hug,

A shower of daisies, poinsettias, wild roses,

A lay spinning in the head to early dawn,

And yet I wouldn’t know, how could I guess

The way she tilts her head compels you to near fall,

Some virtual play of ring-a-ring o’ roses

Perhaps a tightrope walk, or grand trapeze

Or simply her gliding about in arabesque

Ah, but how would I know, how could I ever guess

The way she winds around you is essential grip

Lightly, a zephyr playing or some piece of wind

And her fair arm as she breathes down your face

Entwining, caressing, holding you in thrall

The way a gust blows quietly before a squall

And all I can surmise is that there is a girl

Somewhere who flits around and flies and soars

The way of skies and seas, flowers, the sun and moon,

I know, though I set out to go and drift away

Still I’ll keep dreaming of her sometime, somewhere

THREE CHAPTERS OF LOVE OR HOW IT IS TO LOVE TRULY
(In memory of Kasamang Aileen)
- Nonilon V. Queano/3October2010

(Revised and edited on Nov. 24, 2014)

First, we who truly love
Need unfetter our minds
Across the empire's wide expanse,
Like meteor,
Blazing through the darkest nights with bursts of light,
So the heart could be a ball of fire drilling into forests,
Or wherever the beloved has hid,
Love grows only in light.

Second, the work always kept alive:
Educating the masses
On how imperialism has brought suffering and injustice
Everywhere,
Across every space;
Tearing down the metaphysic
Which proclaimed that all poverty, suffering, and ignorance
Had been decreed by God in heaven,
Even if clearly God was the businessman
Who amassed wealth from plunder
Of mines, farmlands, weaving houses, cookeries
That belonged to us who had prayed, knelt in worship,
Were turned down, were devastated
By the wicked lie that they spread --
Borne on the wars they brought everywhere --
That blessed are the poor and the hungry
For they will be rewarded in the afterlife,
This only the meteoric mind understands.

Third, the bearing of arms.
For nothing will put an end to imperialism,
But a revolution.
We will call this the true love,
From the heart that burns;
After educating the masses:
The uprising;
After seeing the love for freedom blossom:
The people's war wrought constantly
In song, faith, and dreaming
No matter how great the risks,
No matter how distant or protracted.
That is how it is to love truly.
Drawing up fire and light in the vast expanse and in forests,
Love will bloom,
Like the revolution,
For what is life worth if one has not loved,
And how is it to love if love be untrue.

ANG REBOLUSYONISTA